Van mij mag iederéén 100% zichzelf zijn, en, mits je daarmee niemand (opzettelijk) pijn doet, is het het beste wat je kunt zijn!

Ik begrijp echter oprecht niet waarom er steeds meer 'onderverdeeld' moet worden? Zijn we niet gewoon allemáál Mens? Waarom die verdeeldheid opzoeken? Waarom bewust (gevoelsmatig/psychologisch) het "wij tegen zij" daardoor creëren?

Ooit, in een heel ver verleden… zijn ergens linguïstisch de woorden: 'man/vrouw & hij/zij' ontstaan, simpelweg uit de wens om onderscheid te kunnen maken tussen de (toen nog voornamelijk mbt uiterlijke) biologische kenmerken, handig ivm medische zaken ed.

Dat zegt mijns inziens níets over hoe je je vanbinnen voelt of over 'waar je op valt', maar is een feitelijk biologisch gegeven, zo ben je fysiek nu eenmaal geboren. En als je vanbinnen daarmee een conflict voelt, bestaat tegenwoordig de medische optie om dat 'aan te passen'. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat besef ik terdege, het is een langdurig en geen gemakkelijk proces. (En, op zich niet onbelangrijk om te vermelden: het percentage mensen wat daadwerkelijk spijt krijgt van deze transitie is in de praktijk echt laag te noemen, m.a.w. veelal zijn deze mensen een stuk gelukkiger erna).

Biologisch/fysiek gezien, afgezien van voortplanting en interne identificatie,
is het geslacht(sdeel) nu eenmaal het onderscheid in hoe het lichaam afvalstoffen uitscheidt (plassen).
En (zo geboren) mannen hebben meer spierweefsel, en vrouwen meer vetweefsel e.d.

De 'gevoeligheid' t.o.v. het woord man/vrouw en hij/zij (/hen ed.), of letter (LGBTQ+) zit 'm niet in het linguïstische maar in welke 'eigenschappen' (lading) de maatschappij deze woorden/letters 'toebedeeld' heeft. Dáár zit het ‘trauma’, in hoe je je bejegend voelt als persoon door de maatschappij. Welke ‘standaard eigenschappen’ de maatschappij toekent aan ‘man/vrouw zijn’, zoals bijv. mbt de machocultuur > ‘Mannen mogen niet huilen’, of ‘vrouwen moeten “vrouwelijk” zijn’ e.d.. (Wat is ‘mannelijk of vrouwelijk zijn’ eigenlijk nu echt?). En ik begrijp dat iedereen graag aangesproken wil worden naar ‘hoe je ziel aanvoelt’, maar… Meervoud? (Hen/They/Them) Waarom alles zo compliceren, er is tenslotte maar 1 (unieke) jij, toch? Wat we nodig hebben is juist een maatschappelijke paradigma shift mbt de ‘lading’ die we aan bepaalde woorden toekennen! Simpele voorbeeldzin: ‘Die lange dikke man’. Over het woord ‘lange’ zal men niet zo snel struikelen, dat beschrijft simpelweg zijn lengte, maar… over ‘dikke’ wordt wèl gestruikeld Omdat… we een negatieve ‘lading’ toegekend hebben aan dat woord! (Zie ook mijn column: ‘Vroeger was alles beter en sensitivity readers’). Begrijp je nu waar ik naartoe wil?

In de Turkse taal bijvoorbeeld, wordt er geen onderscheid gemaakt
in de woorden hij/zij, maar is dat gewoon 1 letter: de O. Hoe heerlijk inclusief!

Lost de keuze voor een meervoudig voornaamwoord of letter (LGBTQ+) dit lastige interne proces of dit trauma op? Mijns inziens niet. Ik denk dus dat het alleen maar voor nóg meer (externe en onnodige) verdeling zorgt en ik wil juist zó graag voor eenheid zorgen! Ik weet dat we daar (helaas) nog niet zijn, en dat de strijd overal nog steeds gaande is. Maar ik probeer hiermee juist al Voorbíj die revolutie te denken, te komen, te onderwijzen, acceptatie te kweken.

Hetzelfde idee:
-Éérst opstand/rebellie/oorlog voeren
-Veel slachtoffers maken
-En dán pas besluiten dat vrede (wat iederéén wenst!) toch beter is... 🤔
Dat is toch eigenlijk… gewoon idioot?
Waarom zijn er altijd eerst slachtoffers nodig vooraleer er inzicht en verandering komt? Waarom wordt iets wat ‘afwijkt’ altijd als ‘beangstigend’ ervaren?

Ik begrijp heel goed, dat iedereen graag 'ergens bij wil horen', het voelt veiliger en minder eenzaam, er is herkenning/begrip en onder het mom 'samen staan we sterk'. Maar… de ‘samen groepjes’ worden steeds kleiner, en zorgen voor steeds meer (onder)verdeling. Waarom nu niet gewoon 'Samen als Mens'? Waar zijn al die hokjes voor nodig? Waarom niet de moeite nemen om elkaar te proberen te begrijpen? Reken maar dat als twee ogenschijnlijke tegenpolen samen ergens stranden en van elkaar afhankelijk zijn voor survival, dat ze nader tot elkaar zullen komen.

Waarom elkaar (en vooral ook jezelf!) niet gewoon respecteren en accepteren zoals en voor wat we zijn? Een uniek mens! Ongeacht alle letters, voorkeuren en preferenties. Leven en laten leven, er is geen enkel mens hetzelfde.

Iederéén heeft wel 'voorkeuren' op de een of andere manier. Moeten er daarvoor dan straks óók allemaal letters en afkortingen komen?(?). De letters zijn gekozen voor iets wat "afwijkt van normaal", maar wie bepaalt wat 'normaal' is? Ik ben liefhebber van GeitenKarnemelk, dat is ook niet ‘standaard’, krijg ik nu dan ook een letter/afkorting? ‘Ge-K’?

Vanuit mijn optiek moet juist de maatschappij opgevoed worden
om eindelijk eens van die hokjesmentaliteit af te komen!
> Ipv dat we onszelf in hokjes moeten/willen stoppen…

Het maakt (in het grote geheel) niet uit waar je jezelf mee identificeert, het maakt niet uit van wie je houdt, we zijn allemáál maar zielen in een vleselijk omhulsel, ‘ashes to ashes, dust to dust’. Laten we elkaar dan ook gewoon zien als mens en als zodanig behandelen ajb.

Ben ik idealistisch? Absoluut. Verandering kan generaties duren, maar ergens moet er een begin gemaakt worden, en dat is meestal bij jezelf 😉

Bekijk vooral ook onderstaande video(s) om te zien wat mijn strekking is >

https://youtu.be/zRwt25M5nGw?si=4zYwptExGAXF8gor

https://youtu.be/jD8tjhVO1Tc?si=M0dQinQBS7ChOpso

Hier worden de letters uitgelegd:

'lgbt-tot-lgbtqia-voortschrijdende-erkenning?'

En nog even twee inzichtgevende doordenkwaardige side notes…: