Het kan toch niet waar zijn dat we als maatschappij deze ongelofelijk mooie, gevoelige en multigetalenteerde kinderen, de DaVinci’s, Mozart’s en Einstein’s van de toekomst, steeds maar “onder de mat blijven schuiven” omdat ze afwijkend zijn van de grijze volgzame massa, men daardoor niet weet wat ze “ermee aanmoeten” en deze kinderen zich daarom maar steeds aan moeten passen aan het gemiddelde met als gevolg dat ze zichzelf kwijtraken ?

► Een column over: Waar steeds maar jezelf aan moeten passen toe leidt…